Istnieje kilka sposobów klasyfikacji betonu. Poniżej prezentujemy najważniejsze z nich.
Jedną z najpopularniejszych klasyfikacji betonu jest jego klasa ekspozycji. Parametr ten oznacza ekspozycję kompozytu oraz jego zbrojenia na oddziaływanie środowiska. Tam, gdzie brak zagrożenia, mamy do czynienia z klasą X0. Karbonatyzacja (XC) oraz zamrażanie i rozmrażanie (XF) posiadają po 4 stopnie ekspozycji, zaś korozja chlorkowa pochodząca od wody morskiej (XS), spoza wody morskiej (XD), agresja chemiczna (XA) oraz mechaniczna, np. ścieranie (XM) po trzy. Opis poszczególnych stopni klasy ekspozycji znajduje się w normie PN-EN 206:2014.
Następnym omawianym sposobem klasyfikacji jest klasa plastyczności. Bada się ją metodą stożka opadowego. Klasa plastyczności przyjmuje pięć wartości (od S1 do S5), im niższa jej wartość tym beton bardziej gęsty.
Kolejnym kryterium jest maksymalny wymiar ziaren kruszywa. W tym przypadku bada się wymiar poszczególnych ziaren kruszywa w najgrubszej ich frakcji, czyli zazwyczaj (w milimetrach) 8, 16, 32 lub 64. Są to wielkości najczęściej stosowane w tradycyjnych mieszankach.
Najważniejszym sposobem klasyfikacji jest jednak odporność na ściskanie. Określa się ją na przykładzie dojrzewających przez 28 dni próbek, które przyjmują dwa kształty: walca o średnicy 15 i wysokości 30 cm oraz sześcianu o bokach równych 15 cm. Odporność wyrażona jest w megapaskalach (MPa) i oznacza jednocześnie klasę betonu, gdzie obydwie liczby (np. C 20/25, C 40/50) informują kolejno o minimalnej odporności na walcu oraz sześcianie.
Następny rodzaj klasyfikacji dotyczy gęstości kompozytu. Beton ciężki przyjmuje minimum 2600 kg/m3, zwykły od 2000 kg/m3 do 2600 kg/m3, zaś lekki od 800 kg/m3 do 2000 kg/m3. Poza tym beton lekki również jest klasyfikowany: od D 1,0 (max 1000 kg/m3) do D 1,5 (max 2000 kg/m3). Kolejne liczby po przecinku (od 1,0 do 1,5) oznaczają wzrost gęstości o 200 kg/m3.
Warto również wspomnieć o klasie zawartości chlorków określającej maksymalną dopuszczalną zawartość jonów chlorkowych w betonie, w zależności od jego rodzaju. Im mniej jonów, tym lepiej, ponieważ powodują one m.in. korozję zbrojenia. Innym parametrem opisującym beton jest tzw. rozwój wytrzymałości, przyjmujący postać proporcji wytrzymałości kompozytu w 2. oraz 28. dniu dojrzewania. Łatwo się domyślić, że im wyższa proporcja (np. 30 MPa/60 MPa = 0,5), tym współczynnik rozwoju wytrzymałości również wyższy.
Należy także pamiętać o takich parametrach jak ognioodporność, wodoodporność, porowatość czy współczynnik przenikania ciepła, często stosowanych przez producentów betonu do opisania swoich produktów.
