Zasadnicza różnica pomiędzy GMC i TRC polega na zastosowaniu w nich włókna szklanego cyrkonowego.
GMC (glass fibre modified concrete, a w terminologii amerykańskiej GFRC) to betony i zaprawy cementowe modyfikowane włóknem szklanym. Produkty te oparte są więc na cemencie, a włókno szklane cyrkonowe użyte zostało do poprawy własności mechanicznych i reologicznych materiałów modyfikowanych materiałów (zbrojenie rozproszone). Finalnymi wyrobami będą produkty chemii budowlanej: tynki, fugi, zaprawy naprawcze, kleje, posadzki samopoziomujące.
TRC (textile reinforced concrete) zaś jest to beton zbrojony tkaninami i matami szklanymi, po to, aby zwiększyć wytrzymałości na rozciąganie i inne parametry mechaniczne. Betony te literatura fachowa często określa jako „inteligentne struktury betonowe” (intelligent concrete stuctures). Materiały zbrojone włóknem szklanym cyrkonowym mogą przenosić bez zniszczenia znacznie większe siły. W efekcie TRC zastępuje lekkie zbrojenie stalowe w tych materiałach, w których nie mogą one być zastosowane, np. w cienkich warstwach betonu, ze względu na cienką otulinę z betonu, mogącą powodować przyspieszoną korozję stali w betonie i utratę własności zbrojących stali w betonie.
Prefabrykaty wspomnianych materiałów odznaczają się m.in.: lekkością oraz dużą nośnością przy minimalnych przekrojach, dzięki czemu możliwe jest tworzenie wielkogabarytowych elementów architektonicznych o skomplikowanych kształtach. Inną zaletą są ogromne możliwości ich formowania: wyginanie czy odwzorowywanie. Ponadto włókno szklane jest dodatkiem mineralnym, który podlega pełnemu recyklingowy, materiały je zawierające można więc uznać za „zielone produkty”.
