Zasady dotyczące izolacyjności akustycznej ścian w mieszkaniu opisane są przez normę PN-B-02151 – 3:1999. Współczynnik izolacyjności hałasu RA1 określa liczbę decybeli tłumionych przez dany rodzaj przegrody, chociaż w budownictwie stosuje się raczej współczynnik R’A1. Może on być traktowany jako wartość bezwzględna dopuszczalnego hałasu bez związku z jakością wykonania przegrody czy przenoszeniem dźwięku przez stropy i sąsiadujące ściany. Im współczynnik jest wyższy, tym ściana lepiej tłumi hałas. Standardowe wartości wynoszą 30 dB dla ścian pomiędzy pokojami i 35 dB dla przegród dzielących kuchnię lub łazienkę od pozostałych pomieszczeń. Warto o tym pamiętać stawiając ściany w domu, ponieważ może się okazać, że producent materiału, z którego budowana jest ściana (np. gazobeton), jasno określił współczynnik izolacyjności akustycznej przegrody o konkretnej grubości – i jest on niedostateczny do komfortowej egzystencji. Pozostają wówczas dwa rozwiązania, obydwa związane z pracami remontowymi. Pierwsze rozwiązanie polega na domurowaniu po jednej ze stron ściany dodatkowej przegrody, zbudowanej z cegły, pustaków lub betonu komórkowego. Grubość takiej ściany powinna być dostosowana zarówno do możliwości nośnych stropu jak i poziomu przenikających hałasów. Przyjmuje się, że dla gazobetonowej ściany o standardowej grubości 24 cm wystarczy dodatkowa przegroda grubości 6 cm. Ważne, żeby pomiędzy obydwoma przegrodami znalazła się wolna, sześciocentymetrowa przestrzeń, którą można wypełnić materiałem izolacyjnym. Drugie rozwiązanie polega na dostawieniu do ściany lekkiej gipsowo-kartonowej przegrody, której szkielet jest przymocowany do izolowanej ściany oraz do stropu i podłogi. Taką przegrodę, kilkucentymetrowej szerokości, należy wypełnić materiałem izolacyjnym, a następnie obudować z jednej strony płytą gipsową. Szkielet może być oczywiście obudowany płytą gipsową z obydwu stron, jednakże nie jest to konieczne.
