Żelbet jest materiałem konstrukcyjnym składającym się z betonu oraz wzmocnienia przyjmującego postać stalowych wkładek. Mogą to być pręty, struny, kable, liny czy siatki, mogą również sztywne, stalowe elementy o dużym przekroju (np. ceowniki, dwuteowniki itp.).
Stosowanie stalowych elementów w żelbecie ma za zadanie zwiększenie jego wytrzymałości na naprężenia rozciągające. Samodzielny beton, bez dodatku stali, doskonale radzi sobie z naprężeniami ściskającymi, lecz jego wytrzymałość na rozciąganie jest stosunkowo niska. Obecność stali częściowo niweluje tę wadę. Poza tym obydwa materiały posiadają podobną rozszerzalność temperaturową i dość dobrze się ze sobą łączą, przede wszystkim dzięki żebrowanej powierzchni stalowych elementów.
Dobrze wykonany i ułożony żelbet jest ogniotrwały, odporny na statyczne oraz dynamiczne obciążenia, odporny na korozję, a po dodaniu odpowiednich mieszanek odporny na warunki atmosferyczne. Informacje dotyczące klasy oraz gatunku stali, jaka finalnie trafi do kompozytu, podobnie jak informacje o kształcie i rodzaju zbrojenia, powinny znajdować się w dokumentacji projektowej żelbetowego obiektu. Receptura oraz informacje dotyczące klasy betonu również powinny znajdować się w projekcie.
Żelbet po raz pierwszy został zastosowany w połowie XIX w, chociaż prawdziwą popularnością zaczął się cieszyć dopiero pod koniec dziewiętnastego stulecia. Od tamtej pory stosowany jest jako materiał budowlany w większości znanych elementów konstrukcyjnych, budowli inżynierskich, budynków, fortów oraz schronów czy elementów małej architektury.
