Wiele osób przyjmuje, że beton jest niezwykle wytrzymałem materiałem konstrukcyjnym, dlatego powinien spełniać swoją rolę przez wiele lat. Rzeczywistość wygląda jednak zupełnie inaczej. Wszystkiemu winna jest ekspozycja betonu na zmieniające się warunki atmosferyczne oraz na zanieczyszczenia przemysłowe lub pochodzące ze spalin. Należą do nich przede wszystkim jony siarkowe oraz chlorkowe, które są bezpośrednią przyczyną chemicznej korozji betonu. Nie polega ona na ekspozycji kompozytu na kwas, ale mimo wszystko jest bardzo szkodliwa, głównie ze względu na niszczenie struktury kompozytu (korozja siarczanowa) lub zbrojenia (chlorkowa).
Istnieje jednak specjalny beton odporny na działanie kwasów oraz jonów kwasowych. Nosi on nazwę betonu siarkowego. Powstaje on poprzez zastąpienie matrycy cementowej siarkowym materiałem wiążącym, a następnie stopieniu siarki z kruszywem w temperaturze ok 140°C. Do tego dodaje się specjalne modyfikatory nadające siarce plastyczność. Kruszywo jest takie samo, jak w zwykłych kompozytach.
Wiązanie betonu siarkowego jest procesem fizycznym, podczas gdy wiązanie tradycyjnych kompozytów to przede wszystkim proces chemiczny.
Biorąc pod uwagę niezwykłą wytrzymałość betonu siarkowego na działanie kwasów oraz soli, stosowany jest on w przemyśle chemicznym oraz transportowym, a także w budownictwie przemysłowym. Jest również używany jako materiał wiążący odpady promieniotwórcze.
